غزل ۵۸۰ مولانا

۱	صَلا یا اَیُّهَا الْعُشاق کان مَهْ رو نِگار آمد	میان بَنْدید عِشْرت را که یار اَنْدَر کِنار آمد
۲	بِشارت میْ پَرَستان را که کار افتاد مَستان را	که بَزْمِ روح گُستردند و باده‌یْ بی‌خُمار آمد
۳	قیامَت در قیامَت بین نِگارِ سَروْقامَت بین	کَزو عالَم بهشتی شُد هزارانْ نوبَهار آمد
۴	چو او آبِ حَیات آمد چرا آتش بَراَنْگیزد؟	چو او باشد قَرارِ جان چرا جانْ بی‌قَرار آمد؟
۵	دَرآ ساقی دِگَرباره بِکُن عُشّاق را چاره	که آهو چَشمِ خونْ خواره چو شیر اَنْدَر شکار آمد
۶	چو کارِ جانْ به جان آمد نِدایِ اَلْاَمان آمد	که لشکرهایِ عشقِ او به دروازه‌یْ حِصار آمد
۷	رَوَد جانِ بَداَنْدیشَش به شمشیر و کَفَن پیشَش	که هَرکْ از عشق بَرگردد به آخِر شَرمسار آمد
۸	نه اوَّل مانْد و نی آخِر مرا در عشقِ آن فاخِر	که عاشق هَمچو نِی آمد وَ عشقِ او چو نار آمد
۹	اگر چه لُطفِ شَمسُ الدّینِ تبریزی گُذَر دارد	زِ باد و آب و خاک و نار جانِ هر چهار آمد