غزل ۱۰۲ مولانا
| ۱ | سُلیمانا بیار انگشتری را | مُطیع و بَنده کُن دیو و پَری را | |
| ۲ | بَرآر آوازِ رُدُّوها عَلَیَّ | مُنَوَّر کُن سَرایِ شش دَری را | |
| ۳ | بَرآوردن زِ مَغربْ آفتابی | مُسَلَّم شُد ضَمیرِ آن سَری را | |
| ۴ | بدین سان مِهْتَری یابد هر آن کَس | که بَهر حَق گُذارد مِهْتَری را | |
| ۵ | بِنِهْ بَر خوان جِفانٍ کَاَلْجَوابی | مُکَرَّم کُن نیازِ مُشتری را | |
| ۶ | به کاسی کاسهٔ سَر را طَرَب دِهْ | تو کُن مَخمورْ چَشمِ عَبْهَری را | |
| ۷ | زِ صورت‌هایِ غَیبی پَرده بَردار | کَسادی دِهْ نُقوشِ آزَری را | |
| ۸ | زِ چاه و آبِ چَه رَنجور گشتیم | رَوان کُن چَشمه‌هایِ کوثری را | |
| ۹ | دِلا در بَزمِ شاهَنْشاه دَر رو | پَذیرا شو شرابِ اَحْمَری را | |
| ۱۰ | زّر و زن را به جان مَپْرَست زیرا | بَرین دو دوخت یَزدان کافَری را | |
| ۱۱ | جَهادِ نَفْس کُن، زیرا که اِجْری | برایِ این دَهَد شَهْ لشکری را | |
| ۱۲ | دلِ سیمین بّری کَزْ عشقِ رویَش | زِ حیرت گُم کُند زَر هم زَری را | |
| ۱۳ | بِدان دریادلی کَزْ جوش و نوشش | به دست آوَرْد گوهرْ گوهری را | |
| ۱۴ | که باقیّ غَزَل را تو بگویی | به رَشک آری تو سِحْرِ سامِری را | |
| ۱۵ | خَمُش کردم که پایَم گِل فرو رفت | تو بُگْشا پَرّ نُطقِ جعفری را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!