غزل ۱۰۱ مولانا
| ۱ | بسوزانیم سودا و جُنون را | دَرآشامیم هر دَم موجِ خون را | |
| ۲ | حَریفِ دوزخ‌آشامانِ مَستیم | که بِشْکافَنْد سَقفِ سَبزگون را | |
| ۳ | چه خواهد کرد شمع لایَزالی | فَلَک را وین دو شمعِ سَرنگون را؟ | |
| ۴ | فروبُرّیم دستِ دُزدِ غَم را | که دُزدیده‌ست عقلِ صد زَبون را | |
| ۵ | شرابِ صِرفِ سُلطانی بریزیم | بِخوابانیم عقلِ ذوفُنون را | |
| ۶ | چو گردد مَست، حَد بر وِیْ بِرانیم | که از حَد بُرد تَزویر و فُسون را | |
| ۷ | اگرچه زَوبَع و استادِ جُمله‌ست | چه داند حیلهٔ رَیبُ اَلْمَنون را | |
| ۸ | چُنانَش بی‌خود و سَرمَست سازیم | که چون آید نَدانَد راهِ چون را | |
| ۹ | چُنان پیر و چُنان عالِمْ فَنا بِهْ | که تا عِبرت شود لایَعْلَمون را | |
| ۱۰ | کُنون عالِم شود، کَزْ عشق جان داد | کُنون واقِف شود عِلْمِ دَرون را | |
| ۱۱ | درونِ خانهٔ دل او بِبینَد | سُتونِ این جهانِ بی‌سُتون را | |
| ۱۲ | که سَرگردان بدین سَرهاست، گرنه | سُکون بودی جهانِ بی‌سُکون را | |
| ۱۳ | تَنِ باسَر نَدانَد سِرّ کُنْ را | تَنِ بی‌سَر شِناسَد کاف و نون را | |
| ۱۴ | یکی لحظه بِنِه سَر ای برادر | چه باشد از برایِ آزمون را؟ | |
| ۱۵ | یکی دَم رام کُن از بَهرِ سُلطان | چُنین سگ را، چُنین اسبِ حَرون را | |
| ۱۶ | تو دوزخ دان خودآگاهیّ عالَم | فَنا شو، کَم طَلَب این سَرفُزون را | |
| ۱۷ | چُنان اَنْدَر صِفاتِ حَق فرورو | که بَرنایی، نَبینی این بُرون را | |
| ۱۸ | چه جویی ذوقِ این آبِ سِیَه را؟ | چه بویی سَبزهٔ این بامِ تون را؟ | |
| ۱۹ | خَمُش کردم نیارَم شرح کردن | زِ رَشک و غَیرتِ هر خامِ دون را | |
| ۲۰ | نِما ای شَمسِ تبریزی کَمالی | که تا نَقصی نباشد کاف و نون را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!