غزل ۱۰۰ مولانا

۱	بیا ای جانِ نو داده جهان را	ببِرَ از کار، عقلِ کاردان را
۲	چو تیرمْ تا نَپَرِانی نَپَرَّم	بیا بارِ دِگَر پُر کُن کَمان را
۳	زِ عشقَت باز طَشْت از بام افتاد	فِرِست از بامْ باز آن نَردِبان را
۴	مرا گویند بامَش از چه سوی است؟	از آن سویی که آوردند جان را
۵	از آن سویی که هر شب جانْ رَوان است	به وقتِ صبحْ بازآرَد رَوان را
۶	از آن سو که بهار آید زمین را	چراغِ نو دهد صُبحْ آسمان را
۷	از آن سو که عَصایی اژدها شُد	به دوزخ بُرد او فرعونیان را
۸	از آن سو که تو را این جُست و جو خاست	نشانْ خود اوست، می‌جویَد نشان را
۹	تو آن مَردی که او بر خَر نِشَسته‌ست	هَمی‌پُرسد زِ خَر این را و آن را
۱۰	خَمُش کُن کو نمی‌خواهد زِ غَیرت	که در دریا دَرآرَد هَمگِنان را

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- Come, you who have given new life to the world, put out of action cunning reason.

۲- Until you flight me like an arrow, I cannot fly; come, fill once more the bow.

۳- Because of your love, the bowl has fallen again from the roof; once more send down from the roof that ladder.

۴- Men ask me, “In which direction is His roof?” In that direction whence the soul was brought;

۵- In that direction whither every night the soul departs, then in the time of dawn He brings back the soul;

۶- In that direction whence spring comes to the earth, and at dawn He bestows a new lamp upon the heavens;

۷- In that direction whence a staff became a serpent, and He bore off Pharaoh’s host to hell;

۸- In that direction whence arose this quest in you—itself a token, it seeks a token.

۹- You are that man who is seated upon an ass, and keeps asking of the ass this and that.

۱۰- Be silent; for out of jealous regard He desires not to bring all

and sundry into the sea.