غزل ۱۱۲ مولانا

۱	زِ رویِ توست عید آثارْ ما را	بیا ای عید و عیدی آرْ ما را
۲	تو جانِ عید و از رویِ تو جانا	هزاران عید در اَسرارْ ما را
۳	چو ما در نیستی سَر دَرکَشیدیم	نگیرد غُصّهٔ دَستارْ ما را
۴	چو ما بر خویشتن اَغْیار گشتیم	نباشد غُصّهٔ اَغْیارْ ما را
۵	شما را اَطْلَس و شَعرِ خیالی	خیالِ خوبِ آن دِلْدارْ ما را
۶	کتابِ مَکْر و عَیّاریْ شما را	عِتابِ دِلْبَر عَیّار ما را
۷	شما را عید در سالی دو بارست	دو صد عیدست هر دَم کارْ ما را
۸	شما را سیم و زَر بادا فراوان	جَمالِ خالِقِ جَبّارْ ما را
۹	شما را اسبِ تازی بادْ بی‌حَد	بُراقِ اَحمَدِ مُخْتارْ ما را
۱۰	اگر عالَم همه عید است و عِشرت	بُرو عالَم شما را یارْ ما را
۱۱	بیا ای عیدِ اَکْبَر شَمسِ تبریز	به دستِ این و آن مَگْذارْ ما را
۱۲	چو خاموشانهٔ عشقَت قَوی شُد	سُخَن کوتاه شُد این بارْ ما را