غزل ۱۱۶۰ مولانا

۱	رویْ بِنْما به ما مَکُن مَسْتور	ای به هفت آسْمان چو مَهْ مَشْهور
۲	ما یکی جَمعِ عاشقانْ زِ هَوَس	آمَدیم از سَفَر زِ راهی دور
۳	ای کِه در عینِ جانِ خود داری	صد هزاران بهشت و حور و قُصور
۴	سَر فُروکُن زِ بام و خوش بِنِگَر	جانِبِ جمعِ عاشقی رَنْجور
۵	ساقیِ صوفیان شَرابی دِهْ	کان نه از خُم بود نه از انگور
۶	زان شَرابی که بویِ جوشِشِ او	مُردگان را بُرون کَشَد از گور

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!