غزل ۱۱۶۱ مولانا

۱	مُطربا عیش و نوش از سَر گیر	یک دو اَبْریشَمَک فروتَر گیر
۲	نَنگ بُگْذار و با حَریفْ بِساز	جَنگْ بُگْذار جام و ساغَر گیر
۳	لُطفِ گُل بین و جُرمِ خارْ مَبین	جَعْد بُگْشا و مُشک و عَنْبَر گیر
۴	فَربه از توست آسْمان و زمین	این یک اِسْتاره را تو لاغَر گیر
۵	دارویِ فَربَهیِّ خَلْق تویی	فَربَهَش کُن چو خواهی و بَرگیر
۶	خُرَّمَش کُن به یک شِکَرخنده	شِکَّری را زِ مصر کمتَر گیر
۷	بَخْت و اِقْبالْ خاکِ پایِ تواَند	هر چه می‌بایَدَت مُیَسَّر گیر
۸	چون که سَعْد و ظَفَر غُلامِ توانَد	دُشمَنَت را هزار لشکَر گیر
۹	ای دل اَرْ آب کوثَرَت باید	آتشِ عشق را تو کوثَر گیر
۱۰	گر غُلامیِّ قیصرَت باید	بَنده‌اَش را قُباد و قیصَر گیر
۱۱	هر کِه را نَبْضِ عشقْ می‌نَجَهَد	گَر فَلاطون بُوَد تواَش خَر گیر
۱۲	هر سَری کو زِ عشقْ پر نَبُوَد	آن سَرَش را زِ دُمْ مُوخَّر گیر
۱۳	هین مگو رازِ شَمسِ تبریزی	مَکُن اِسْپید و جامِ اَحْمَر گیر