غزل ۱۱۷۱ مولانا
| ۱ | دَر بِگُشا کامَد خامی دِگَر | پیش کَشی کُن دو سه جامی دِگَر | |
| ۲ | هین که رَسیدیم به نزدیکِ دِهْ | هَمرَهِ ما شو دو سه گامی دِگَر | |
| ۳ | هین هَله چونی تو زِ راهِ دراز؟ | هر قَدَمی غُصّه و دامی دِگَر | |
| ۴ | غُصّه کجا دارد کانِ عَسَل؟ | ای کِه تو را سیصد نامی دِگَر | |
| ۵ | بَسته بُدی تو دَر و بامِ سَرا | آمَدَت آن حُکمْ زِ بامی دِگَر | |
| ۶ | گَر به سَنامِ سَرِ گَردون روی | بر تو قَضا راست سَنامی دِگَر | |
| ۷ | ای زِ تو صد کامْ دِلَم یافته | می‌طَلَبد دلْ زِ تو کامی دِگَر | |
| ۸ | ای رُخ و رُخسارِ تو رومی دِگَر | ای سَرِ زُلْفینِ تو شامی دِگَر | |
| ۹ | سویِ چُنان روم و چُنان شامْ رو | تا بِبَری دولَتِ را می دِگَر | |
| ۱۰ | لُطْفِ تو عام آمد چون آفتاب | گیر مرا نیز تو عامی دِگَر | |
| ۱۱ | هر سَحَری سَر نَهَدَت آفتاب | گوید بِپْذیر غُلامی دِگَر | |
| ۱۲ | بر تو و برگِردِ تو هر کَس که هست | دَم به دَم از عَرشْ سَلامی دِگَر | |
| ۱۳ | بی سُخَنی رَه رُوِ راهِ تو را | در غَم و شادی‌‌ست پیامی دِگَر | |
| ۱۴ | این غَم و شادی چو زِمامِ دِلَند | ناقه حَق راست زِمانی دِگَر | |
| ۱۵ | شادْ زمانی که بِبَندَم دَهَن | بِشْنَوم از روحْ کلامی دِگَر | |
| ۱۶ | رَخْت ازین سویْ بدان سو کَشَم | بِنْگَرَم آن سویْ نِظامی دِگَر | |
| ۱۷ | عیشِ جهان گَردد بر من حَرام | بینم من بیتِ حَرامی دِگَر | |
| ۱۸ | طُرْفه که چون خُنْبِ تَنَم بِشْکَنَد | یابد این باده قِوامی دِگَر | |
| ۱۹ | توبه مَکُن زین که شُدم ناتَمام | بَعدِ شُدن هست تَمامی دِگَر | |
| ۲۰ | بس کُنم ای دوست تو خود گفته گیر | یک دو سه میم و دو سه لامی دِگَر |
مهر و درود – سلام و عرض ادب
از مطالب ممتاز و فرهیخته ی شما در تلگرام و تارنما، بسیار بهره ها برده و فراوان آموخته ام،
قدردانی من در این باره پیوسته و بیکران است.
آیا در پیوند با همین غزل “دَر بِگُشا کامَد خامی دِگَر” تفسیر و دیدگاهی از جانب شما موجود است تا بنده را اژ آن برخوردار فرمایید؟
با سپاس بسیار،
ارادتمند
صولت