غزل ۱۱۷۲ مولانا
۱ | جاءَ الرَّبیعُ و الْبَطَر زالَ الشِّتاءُ وَ الْخَطَر | مِنْ فَضْلِ رَبٍّ عِنْدَهُ کُلُّ الْخَطایا تُغْتَفَر | |
۲ | آمد تُرُش رویی دِگَر یا زَمْهَریراست او مگر | بَرریز جامی بر سَرَش ای ساقیِ هَمچون شِکَر | |
۳ | اَوْحی اِلَیْکُمْ رَبُّکُم اَنّا غَفَرْنا ذَنْبَکُم | وَ ارْضَوْا بِما یُقْضی لَکُمْ اِنَّ الرِّضا خَیْرُ السِّیَر | |
۴ | یا میْ دَهَش از بُلْبُله یا خود به راهَش کُن هَله | زیرا میان گُل رُخان خوش نیست عِفْریت ای پسر | |
۵ | وَ قایِلٍ یَقُولُ لی اِنّا عَلِمْنا بِرَّهُ | فَاحْکِ لَدَیْنا سِرَّهُ لا تَشْتَغِلْ فیمَا اشْتَهَر | |
۶ | دَردِهْ میِ پیغامْبَری تا خَر نَمانَد در خَری | خَر را بِرویَد در زمان از باده عیسی دو پَر | |
۷ | اَلسِّرُ فیکَ یا فَتی لا تَلْتَمِسْ فیما اَتی | مَنْ لَیْسَ سِرٌّ عِنْدَهُ لَمْ یَنْتَفِعْ مِمّا ظَهَر | |
۸ | در مَجْلِسِ مَستانِ دل هُشیار اگر آید مَهِل | دانی که مَستان را بُوَد در حالِ مَستی خیر و شَر | |
۹ | اُنْظُرْ اِلی اَهْلِ الرَّدی کَمْ عایَنُوا نُورَ الْهُدی | لَمْ تُرْتَفَعْ اَسْتارُهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا انْشَقَّ الْقَمَر | |
۱۰ | ای پاسْبان بر دَر نِشین در مَجْلِسِ ما رَهْ مَدِه | جُز عاشقی آتش دلی کایَد ازو بویِ جِگَر | |
۱۱ | یا رَبَّنا رَبَّ الْمِنَن اِنْ اَنْتَ لَمْ تَرْحَمْ فَمَنْ | مِنْکَ الْهُدی مِنْکَ الرَّدی ما غَیْرُ ذا اِلّا غَرَر | |
۱۲ | جُز عاشقی عاشق کُنی مَستی لَطیفی روشنی | نَشْناسَد از مَستیِّ خود او سَرکُلَه را از کَمَر | |
۱۳ | یا شَوْقُ اَیْنَ الْعافیَه کَیْ اَضْطَفِرْ بِالْقافِیَه | عِنْدی صِفاتُ صافِیَه فی جَنْبِها نُطْقی کَدَر | |
۱۴ | گَر دست خواهی پا نَهَد وَرْ پایْ خواهی سَر نَهَد | وَرْ بیل خواهی عاریَت بر جایِ بیلْ آرَد تَبَر | |
۱۵ | اِنْ کانَ نَطْقی مُدْرِسی قَدْ ظَلَّ عِشْقی مُخْرِسی | وَ الْعِشْقُ قِرْنٌ غالِبٌ فینا وَ سُلْطانُ الظَّفَر | |
۱۶ | ای خواجه من آغشتهام بیشَرم و بیدلْ گشته ام | اِسْپَر سَلامَت نیستم در پیش تیغَمْ چون سِپَر | |
۱۷ | سِرٌّ کَتیمٌ لَفْظُهُ سَیْفٌ حَسیمٌ لَحْظُهُ | شَمْسُ الضُّحی لا تَخْتَفی اِلّا بِسَحّار سَحَر | |
۱۸ | خواهم یکی گویندهیی مَستی خَرابی زندهیی | کاتَش به خوابْ اَنْدَرزَنَد وین پَرده گوید تا سَحَر | |
۱۹ | یا ساحِرًا اَبْصارَنا بالَغْتَ فی اَسْحارنا | فَارْفُقْ بِنا اَوْدارِنا اِنّا حُبِسْنا فِی السَّفَر | |
۲۰ | اَنْدَر تَنِ من گَر رَگی هُشیار یابی بَردَرَش | چون شیرگیرِ او نَشُد او را دَرین رَهْ سگْ شُمَر | |
۲۱ | یا قَوْمَ مُوسی اِنَّنا فِی الْتیهِ تِهْنا مِثْلَکُم | کَیْفَ اهْتَدَیْتُمْ فَاخْبِرُوا لا تَکْتُمُوا عَنَّا الْخَبَر | |
۲۲ | آنها خَراب و مَست و خوش وینها غُلام پنج و شش | آنها جُدا وینها جُدا آنها دِگَر وینها دِگَر | |
۲۳ | اِنْ عَوَّقُوا تَرْحالَنا فَالْمَنُّ وَ السَّلْوی لَنا | اَصْلَحْتَ رَبّی بالَنا طابَ السَّفَر طابَ الْحَضَر | |
۲۴ | گفتنْ همه جنگ آوَرد در بوی و در رَنگ آوَرَد | چون رافِضی جنگ اَفْکَند هر دَم علی را با عُمَر | |
۲۵ | اُسْکُتْ وَ لا تُکْثِر اَخی اِنْ ظَلْتَ تُکْثِر تَرْتَخی | الْحَیْلُ فی ریح الْهَوی فَاحْفَظْهُ کَلّا لا وَزَر | |
۲۶ | خامُش کُن و کوتاه کُن نَظّاره آن ماهْ کُن | آن مَهْ که چون بر ماه زَد از نورَش اِنْشَقَّ الْقَمَر | |
۲۷ | اِنَّ الْهَوی قَدْ غَرَّنا مِنْ بَعْدِ ما قَدْ سَرَّنا | فَاکْشِفْ بِلُطْفٍ ضُرَّنا قالَ النَّبِیُّ لا ضَرَر | |
۲۸ | ای میرِ مَهْ روپوش کُن ای جانِ عاشق جوش کُن | ما را چو خود بیهوش کُن بیهوشْ خوش در ما نِگَر | |
۲۹ | قالُوا نُدَّبِر شانَکُم نَفْتَحْ لَکُم آذانَکُم | نَرْفَعْ لَکُم اَرْکانَکُم اَنْتُمْ مَصابِیحُ الْبَشَر | |
۳۰ | زَ انْدازه بیرون خوردهام کَانْدازه را گُم کردهام | شُدُّوا یَدی شُدُّوا فَمی هذا دَواءُ مَنْ سَکر | |
۳۱ | هاکُم مَعاریجَ الْلِقا فیها تَداریجُ الْبَقا | اَنْعِم بِهِ مِنْ مُسْتَقی اَکْرِمْ بِهِ مِنْ مُسْتَقَر | |
۳۲ | هین نیشِ ما را نوش کُن اَفْغان ما را گوش کُن | ما را چو خود بیهوش کُن بیهوشْ سویِ ما نِگَر | |
۳۳ | اَلْعَیْشُ حَقًا عَیْشُکُم وَ الْمَوْتُ حَقًا مَوْتُکُم | وَ الدّین وَ الدُّنْیا لَکُم هذا جَزاءُ مَنْ شَکَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!