غزل ۱۳۷۳ مولانا
| ۱ | هان، ای طَبیبِ عاشقان دستی فروکَش بر بَرَم | تا بَخْت و رَخْت و تَخْتِ خود، بر عَرش و کُرسی بر بَرَم | |
| ۲ | بر گَردن و بر دستِ من، بَربَند آن زنجیر را | اَفْسونْ مَخوان زَافْسونِ تو، هر روز دیوانه تَرَم | |
| ۳ | خواهم که بِدْهَم گنجِ زَر، تا آن گواهِ دل بُوَد | گرچه گواهی می‌دَهَد، رُخسارهٔ هَمچون زَرَم | |
| ۴ | وَرْتو گواهانِ مرا رَد می‌کُنی ای پُر جَفا | ای قاضیِ شیرینْ قَضا، باری فُروخوان مَحْضَرَم | |
| ۵ | بی‌لُطف و دلداریِّ تو، یارَب چه می‌لَرزَد دِلَم | در شوقِ خاکِ پایِ تو، یارَب چه می‌گردد سَرَم | |
| ۶ | پیشَم نِشین، پیشَم نِشان، ای جانِ جانِ جانِ جان | پُر کُن دِلَم گَر کَشتی‌اَم، بیخَم بِبُر گَر لَنْگَرم | |
| ۷ | گَهْ در طَوافِ آتشَم، گَهْ در شِکافِ آتشَم | بادْ آهنِ دل سُرخ رو، از دَمگَهِ آهنگَرَم | |
| ۸ | هر روزِ نو جامی دَهَد، تَسکین و آرامی دَهَد | هر روز پیغامی دَهَد، این عشقِ چون پیغامبَرَم | |
| ۹ | در سایه‌اَت تا آمدم، چون آفتابم بر فَلَک | تا عشق را بَنده شُدم، خاقان و سُلطانْ سَنْجَرم | |
| ۱۰ | ای عشق آخِر چند من، وَصفِ تو گویم بی‌دَهَن؟ | گَهْ بُلبُلم، گَهْ گُلْبُنم، گَهْ خِضْرَم و گَهْ اَخْضَرَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!