غزل ۱۳۸۴ مولانا
| ۱ | عِشقا تو را قاضی بَرَم، کِاشْکَستی‌اَم هَمچون صَنَم | از من نخواهد کَس گُوا، که شاهِدَم، نی ضامنَم | |
| ۲ | مَقضی تویی، قاضی تویی، مُسْتَقبَل و ماضی تویی | خَشمین تویی، راضی تویی، تا چون نِمایی دَم به دَم | |
| ۳ | ای عشقْ زیبایِ مَنی، هم من تواَم، هم تو مَنی | هم سیلی و هم خَرمَنی، هم شادی‌یی، هم دَرد و غَم | |
| ۴ | آن‌ها تویی وین‌ها تویی، وَزْاین و آنْ تنها تویی | وان دشتِ باپَهنا تویی، وان کوه و صَحرایِ کَرَم | |
| ۵ | شیرینیِ خویشانْ تویی، سَرمَستیِ ایشانْ تویی | دریایِ دُراَفْشان تویی، کان‌هایِ پُر زَرّو دِرَم | |
| ۶ | عشقِ سُخَن کوشی تویی، سودایِ خاموشی تویی | ادراک و بیهوشی تویی، کُفر و هُدی، عَدل و سِتَم | |
| ۷ | ای خُسروِ شاهَنْشَهان، ای تَختْ گاهَت عقل و جان | ای بی‌نشان با صد نشان، ای مَخْزَنَت بَحرِ عَدَم | |
| ۸ | پیشِ تو خوبان و بُتان، چون پیشِ سوزن لُعْبَتان | زِشتَش کُنی، نَغْزَش کُنی، بَردَرّی از مرگ و سَقَم | |
| ۹ | هر نَقْش با نَقْشی دِگَر، چون شیر بودیّ و شِکَر | گَر واقِفَنْدی نَقْش‌ها، که آمدند از یک قَلَم | |
| ۱۰ | آن کَس که آمد سویِ تو، تا جان دَهَد در کویِ تو | رَشکِ تو گوید که بُرو، لُطفِ تو خوانَد که نَعَم | |
| ۱۱ | لُطفِ تو سابِق می‌شود، جَذّابِ عاشق می‌شود | بر قَهرْ سابِق می‌شود، چون روشنایی بر ظُلَم | |
| ۱۲ | هر زنده‌یی را می‌کَشَد، وَهْم و خیالی سو به سو | کرده خیالی را کَفَت، لشکرکَش و صاحِبْ عَلَم | |
| ۱۳ | دیگر خیالی آوَری، زَاوَّل رُبایَد سَروَری | آن را اسیرِ این کُنی، ای مالِکُ الْمُلْک و حَشَم | |
| ۱۴ | هر دَم خیالی نو رَسَد، از سویِ جانْ اَنْدَر جَسَد | چون کودکان قلعه بِزُم گوید زِقَسّامُ الْقِسَم | |
| ۱۵ | خامُش کُنم، بَندَم دَهان، تا بَرنَشورَد این جهان | چون می‌نَگُنجی در بیان، دیگر نگویم بیش و کَم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!