غزل ۱۴۱۵ مولانا

۱	ز ِفَرزین بَندِ آن رُخْ من چه شَهْماتَم، چه شَهْماتَم	مَکُن ای شَهْ مُکافاتم، مَکْن ای شَهْ مُکافاتم
۲	دِلَم پُر گشت از مِهْری، که بر چَشم است ازو مُهری	اگر در پیشِ مِحْرابم، وَگَر کُنجِ خَراباتم
۳	به لَخْتِ این دلِ پاره، مَگَر رَحْمَت شُد آواره؟	مرا فریاد رَس آخِر که در دریایِ آفاتم
۴	چو شاهِ خوش خُرام آمد، جُز او بر من حَرام آمد	چه‌ بی‌بَرگم زِ هِجْرانَش، اگر در باغ و جَنّاتم؟
۵	مرا رُخسارِ او باید، چه سود از ماه و پَروینَم؟	چو شامِ زُلفِ او خواهم، چه سود از شام و شاماتم؟
۶	چو از دستش خورَم باده، مَنَم آزاد و آزاده	چو پیشِ او زمین بوسَم، به بالایِ سَماواتم
۷	سَعادت‌ها که من دارم زِ شَمسُ الدّینِ تبریزی	سَعادت‌ها سُجود آرَد، به پیشِ این سعاداتم