غزل ۱۴۱۹ مولانا
| ۱ | بِگُفتم حالِ دل گویم ازان نوعی که دانستم | بَرآمَد موجِ آبِ چَشم و خونِ دل، نَتانستم | |
| ۲ | شِکَسته بَسته می‌گفتم پَریر از شَرحِ دل چیزی | تُنُک شُد جامِ فکر و منْ چو شیشه خُرد بِشْکَستم | |
| ۳ | چو تخته تخته بِشْکَستند کَشتی‌ها دَرین طوفان | چه باشد زورَقِ من خود؟ که من بی‌پا و بی‌دستم | |
| ۴ | شِکَست از موجْ این کَشتی، نه خوبی مانْد و نه زشتی | شُدم بی‌خویش و خود را منْ سَبُک بر تَخته‌‌‌یی بَستم | |
| ۵ | نه بالایَم نه پَست امّا وَلیک این حرفْ پَست آمد | که گَهْ زین موجْ بر اوجَم، گَهی زان اوجْ در پَستم | |
| ۶ | چه دانم؟ نیستم؟ هستم؟ وَلیک این مایه می‌دانم | چو هستم، نیستم ای جان ولی چون نیستم، هستم | |
| ۷ | چه شک مانَد مرا در حَشْر؟ چون صد رَهْ دَرین مَحْشَر | چو اندیشه بِمُردم زار و چون اندیشه بَرجَستم | |
| ۸ | جِگَر خون شُد زِ صیّادی، مرا باری دَرین وادی | زِ صیدم چون نَبُد شادی، شُدم من صید و وارَستم | |
| ۹ | بُوَد اندیشه چون بیشه، دَرو صد گُرگ و یک میشه | چه اندیشه کُنم پیشه؟ که من زَانْدیشه دِه مَستم | |
| ۱۰ | به هر چاهی که بَرکَندم، زِ اوَّل من دَرافتادم | به هر دامی که بِنْهادم، من اَنْدَر دامْ پیوستم | |
| ۱۱ | خَسی که مُشتریش آمد، خیالِ خامْ ریش آمد | سِبال از کِبْر می‌مالَد، که رو، من کار کردستم | |
| ۱۲ | چه کردی آخِر ای کودَن؟ نِشانْدی گُل دَرین گُلْخَن | نَرُست از گُلْشَنَت بَرگی، وَلیک از خارِ تو خَستم | |
| ۱۳ | مرا واجب کُند که منْ بُرون آیم چو گُل از تَنْ | که عُمرم شُد به شصت و من چو سین و شین دَرین شَستم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!