غزل ۱۴۱۸ مولانا
| ۱ | دِلا مُشتاقِ دیدارم، غریب و عاشق و مَستم | کُنون عَزمِ لِقا دارم، من اینک رَخْت بَربَستم | |
| ۲ | تویی قبله‌‌ی همه عالَم، زِ قبله رو نگردانم | بدین قبله نماز آرَم، به هر وادی که من هستم | |
| ۳ | مرا جانی دَرین قالَب، وَ آن گَهْ جُز تواَم مَذهب؟ | که من از نیستی جانا به عشقِ تو بُرون جَستم | |
| ۴ | اگر جُز تو سَری دارم، سِزاوارِ سَرِ دارَم | وَگَر جُز دامَنَت گیرم، بُریده باد این دستم | |
| ۵ | به هر جا که رَوَم بی‌تو، یکی حَرفیم بی‌معنی | چو هی دو چَشم بُگْشادم، چو شین در عشقْ بِنْشَستم | |
| ۶ | چو من هی‌‌‌‌‌ام چو من شینَم، چرا گُم کرده‌ام هُش را؟ | که هُش ترکیب می‌خواهد، من از تَرکیب بُگْسَستم | |
| ۷ | جهانی گُمرَه و مُرتَد، زِ وَسواسِ هوایِ خود | به اِقْبالِ چُنین عشقی، زِ شَرِّ خویشتن رَسْتم | |
| ۸ | به سَربالایِ عشق این دل از آن آمد که صافی شُد | که از دُردیِّ آب و گِل، منِ بی‌دل دَرین پَستم | |
| ۹ | زِهی لُطفِ خیالِ او، که چون در پاش افتادم | قَدَم‌هایِ خیالش را به آسیبِ دو لب خَستم | |
| ۱۰ | بِشُستم دست از گفتن، طَهارت کردم از مَنْطِق | حوادث چون پَیاپِی شُد، وضویِ توبه بِشْکَستم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!