غزل ۱۴۲۱ مولانا

۱	بیا بِشْنو که من پیش و پَسِ اسپَت چرا گَردم	اَزیرا نَعْلِ اسبَت را، به هنگامِ چَرا گردم
۲	امانی از نَدَم دادی، نه لافیدی، نه دَم دادی	زِهی عیسیِّ دَمْ فَردم، زِهی با کَرّو بافَر، دَم
۳	چو دَخلَم از لبی دادی، که پاک آمد زِ‌ بی‌دادی	کِه داند وسعَتِ خَرجَم؟ کجا گشته‌‌ست هر خَر، جَم
۴	چو دیدم داد و جودِ تو، شُدم مَحوِ وجودِ تو	یکی رنگی بَرآوَرْدم که گویی باغ را وَرْدَم
۵	تو داوودِ جوانْمَردی، امامِ قَدِّرِالسَّردی	چو من مَحصونِ آن سَردم، بُرون از گرم و از سَردم
۶	چو عکسِ جَیشِ حُسنِ تو، طِراد آوَرْد بر نَقْشَم	بُرون جَستم زِ فِکْرَت من، نه درعَکسَم، نه در طَرْدَم
۷	خَمُش کُن کَنْدَرین وادی، شرابی بود جاویدی	رَواق و دُردِ او خوردم، که هر دو بود دَرخورْدَم