غزل ۱۴۳۰ مولانا
| ۱ | نَهادم پایْ در عشقی، که بر عُشّاقْ سَر باشم | مَنَم فرزندِ عشقِ جان، ولی پیش از پدر باشم | |
| ۲ | اگر چه روغَنِ بادامْ از بادامْ می‌زایَد | هَمی گوید که جان دانَد که من بیش از شَجَر باشم | |
| ۳ | به ظاهربین هَمی‌گوید، چو مَسجودِ مَلایک شُد | که ای اَبْلَه رَوا داری که جسمِ مُخْتَصَر باشم؟ | |
| ۴ | زمانی بر کَفِ عشقَش، چو سیمابی هَمی‌لَرزَم | زمانی در بَرِ مَعْدن، همه دل هَمچو زَر باشم | |
| ۵ | مَنَم پیدا و ناپیدا، چو جان و عشقْ در قالَب | گَهی اَنْدَر میانْ پنهان، گَهی شُهره کَمَر باشم | |
| ۶ | دَران زُلفینِ آن یارم، چه سوداها که من دارم | گَهی در حَلْقه می‌آیم، گَهی حَلْقه شُمَر باشم | |
| ۷ | اگر عالَم بَقا یابد هزارانْ قَرن و من رَفته | میانِ عاشقان هر شبْ سَمَر باشم، سَمَر باشم | |
| ۸ | مرا معشوقِ پنهانی، چو خود پنهان هَمی‌خواهد | وَگَر نی رَغْمِ شب کوران، عِیانْ هَمچون قَمَر باشم | |
| ۹ | مرا گَردون هَمی‌گوید که چون مَهْ بر سَرَت دارم | بِگُفتم نیک می‌گویی، بِپُرس از من اگر باشم | |
| ۱۰ | اگر ساحِل شود جَنَّت، دَرو ماهی نَیارامَد | حَدیثِ شَهْدِ او گویم، پس آن گَهْ در شِکَر باشم | |
| ۱۱ | به روزِ وصل اگر ما را از آن دِلْدار بِشْناسی | پس آن دِلْبَر دِگَر باشد، منِ بی‌دل دِگَر باشم | |
| ۱۲ | بِسوزا این تَنَم گَر من، زِ هر آتش بَراَفْروزَم | مَبادم آب اگر خود من زِ هر سیلاب تَر باشم | |
| ۱۳ | دَران مَحوی که شَمسُ الدّینِ تبریزیم پالایَد | مَلَک را بال می‌ریزد، من آن جا چون بَشَر باشم؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!