غزل ۱۴۳۲ مولانا
| ۱ | تو خود دانی که من بی‌تو عَدَم باشم، عَدَم باشم | عَدَم خود قابلِ هست است، ازان هم نیز کَم باشم | |
| ۲ | چو زان یوسُف جدا مانم، یَقین در بیتِ اَحْزانم | حَریفِ ظَنِّ بَد باشم، نَدیمِ هر نَدَم باشم | |
| ۳ | چو شِحْنه‌‌‌‌یْ شهرِ شَه باشم عَسَس گردم، چو مَهْ باشم | شِکَنجه‌‌‌‌یْ دُزدِ غم باشم، سَقامِ هر سَقمِ باشم | |
| ۴ | بِبَندم گَردنِ غم را، چو اُشتُر می‌کَشَم هر جا | به جُز خارش نَنوشانَم، چو در باغِ اِرَم باشم | |
| ۵ | قَضایش گَر قِصاص آرَد مرا اُشتُر کُند روزی | جَمازه‌‌‌‌یْ حَجِّ او گردم، حَمولِ آن حَرَم باشم | |
| ۶ | مَنَم مَحکومِ امرِ مُر، گَهْ اُشتُربان و گَهْ اُشتُر | گَهی لَتْ خواره چون طَبْلم، گَهی شِقّه‌‌‌‌یْ عَلَم باشم | |
| ۷ | اگر طَبّال اگر طَبْلم، به لشکرگاهِ آن فَضْلَم | ازین تَلْوین چه غم دارم، چو سُلطان را حَشَم باشم؟ | |
| ۸ | بگیرم خِرسِ فِکْرَت را، رَهِ رَقصَش بیاموزَم | به هنگامه‌‌‌‌یْ بُتان آرَم، زِ رَقصَش مُغْتَنم باشم | |
| ۹ | چو شمعی‌‌‌ام که بی‌گُفتن، نِمایَم نَقْشِ هر چیزی | مَکُن اندیشه کَژْمَژْ که غَمّازِ رَقَم باشم | |
| ۱۰ | یَقُول الْعِشْقُ یا صاحی تَساکَرْ وَ اغْتَنِمْ راحی | فَاَشْبَعْناکَ یا طاوی، وَداوَیْناکَ یا اَخْشَم | |
| ۱۱ | شَکَرْنا نِعْمَهَ الْمَوْلی وَ مَوْلانا بِهِ اَوْلی | فَهذَا الْعَیْشُ لا یَفْنی، وَهذَا الْکاسُ لا یُهْشَم | |
| ۱۲ | اَفَندی کالی میراسو ذِلزمونو تا کالاسو | اِذی نَازِس کِنا خارس که تا من مُحْتَشَم باشم | |
| ۱۳ | یُزُک ای یار رُوحانی، وِرد عیسی بِکی جانی | سَنِک اُول اَیْلُگک قانی اگر من مُتَّهَم باشم | |
| ۱۴ | خَمُش باشم، تُرُش باشم، به قاصِد تا بگوید او | خَمُش چونی؟ تُرُش چونی؟ تو را چون من صَنَم باشم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!