غزل ۱۴۳۳ مولانا
۱ | من آنم کَزْ خیالاتَش، تَراشندهیْ وَثَن باشم | چو هنگامِ وِصال آمد، بُتان را بُت شِکَن باشم | |
۲ | مرا چون او وَلی باشد، چه سُخرهیْ بوعلی باشم؟ | چو حُسنِ خویش بِنْمایَد، چه بَندِ بوالْحَسَن باشم؟ | |
۳ | دو صورت پیش میآرَد، گَهی شمع است و گَهْ شاهِد | دُوُم را من چو آیینه، نَخُستین را لَگَن باشم | |
۴ | مرا وامیست در گردن، که بِسْپارم به عشقَش جان | ولی نَگْزارَمَش تا از تقاضا مُمْتَحَن باشم | |
۵ | چو زندانم بُوَد چاهی که در قَعْرَش بُوَد یوسُف | خُنُک جانِ من آن روزی که در زندان شدن باشم | |
۶ | چو دست او رَسَن باشد، که دستِ چاهیان گیرد | چه دستَکْها زَنَم آن دَم که پابَست رَسَن باشم | |
۷ | مرا گوید چه مینالی زِعشقی تا که راهَت زد؟ | خُنُک آن کاروان کِش من دَرین رَهْ راهْ زَن باشم | |
۸ | چو چَنگَم لیک اگر خواهی که دانی وقتِ سازِ من | غَنیمت دار آن دَم را که در تَنْ تَنْ تَنَن باشم | |
۹ | چو یارِ ذوفنونِ من، زَنَد پَردهیْ جُنونِ من | خدا داند، دِگَر کَس نی، که آن دَم در چه فَن باشم | |
۱۰ | زِ کوبِ غَم چه غَم دارم، که با او پایْ میکوبم | چه تَلْخی آیدم، چون من بَرِ شیرین ذَقَن باشم؟ | |
۱۱ | چو بیش از صد جهان دارم، چرا در یک جهان باشم؟ | چو پُخته شُد کبابِ من، چرا در بابْزَن باشم؟ | |
۱۲ | کبوتر بازِ عشقش را، کبوتر بود جانِ من | چو بُرجِ خویش را دیدم، چرا اَنْدَر بَدَن باشم؟ | |
۱۳ | گَهی با خویش در جنگم، گَهی بیخویشَم و دَنگَم | چو آمد یارِ گُلْرَنگم، چرا با این سَفَن باشم؟ | |
۱۴ | چو در گَرمابهٔ عشقَش، حجابی نیست جانها را | نِیَم من نَقْشِ گرمابه، چرا در جامه کَن باشم؟ | |
۱۵ | خَمُش کُن ای دلِ گویا، که من آواره خواهم شُد | وَطَن آتش گرفت از تو، چگونه در وَطَن باشم؟ | |
۱۶ | اگر من در وَطَن باشم، وَگَر بیرون زِ تَنْ باشم | زِ تابِ شَمسِ تبریزی، سُهیل اَنْدَر یَمَن باشم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!