غزل ۱۴۳۴ مولانا

۱	چو آمد رویِ مَهْ رویم، کِه باشم من که من باشم؟	چو هر خاری ازو گُل شُد، چرا من یاسَمَن باشم؟
۲	چو هر سنگی عَسَل گردد، چرا مومی کُند مومی؟	همه اجسامْ چون جان شُد، چرا اِسْتیزه تَن باشم؟
۳	یَقین هر چَشمْ جو گردد، چو آن آبِ رَوان آمد	چو در جِلْوه‌‌ست حُسنِ او، چه بَندِ بوالحَسَن باشم؟
۴	اگر چه در لَگَن بودم، مِثالِ شمع تا اکنون	چو شَمعَم جُمله گشت آتش، چرا اَنْدَر لگن باشم؟
۵	چو از نَحْسِ زُحَل رَستَم، چه زیرِ آسْمان باشم؟	چو مِحْنَت جُمله دولت گشت، از چه مُمْتَحَن باشم؟
۶	حَسَد بر من حَسَد دارد، مرا بر کِه حَسَد باشد؟	زِ جویِ خَمْر چون مَستم، چرا تشنه‌‌‌‌ی لَبَن باشم؟