غزل ۱۴۵۱ مولانا

۱	گَر تو بِنِمی خُسپی، بِنْشین تو که من خُفتَم	تو قِصّهٔ خود می‌گو، من قِصّهٔ خود گفتم
۲	بس کردم از دَستان، زیرا مَثَلِ مَستان	از خوابْ به هر سویی، می‌جُنبَم و میاُفتم
۳	من تشنهٔ آن یارم، گَر خفته و بیدارم	با نَقْشِ خیالِ او، همراهم و هم جُفتم
۴	چون صورتِ آیینه، من تابِعِ آن رویَم	زان رو صِفَتِ او را، بِنْمودم و بِنْهُفتم
۵	آن دَم که بِخَندید او، من نیز بِخَندیدم	وان دَم که بَرآشُفت او، من نیز بَرآشُفتم
۶	باقیش بگو تو هم، زیرا که زِ بَحرِ توست	دُرهایِ مَعانی که در رشتهٔ دَم سُفتَم

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!