غزل ۱۴۵۰ مولانا

۱	بِسْتان قَدَح از دستم، ای مَست که من مَستم	کَزْ حَلْقهٔ هُشیاران، این ساعت وارَستم
۲	هُشیار بَرِ رِنْدی، ضِدّی بُوَد و ضِدّی	هم رَنگ شو ای خواجه گَر فوقَم اگر پَستم
۳	هر چیز که اندیشی از جنگ، از آن دورَم	هر چیز که اندیشی از مِهْر من آنَستم
۴	تا عشقِ تو بِگْرفتم، سودایِ تو پَذْرُفتم	با جنگِ تو یکتایم، با صُلحِ تو هم دَستم
۵	اِسْپانَخِ خویشَم دان، با تُرش پَز و شیرین	با هر چه شُدم پُخته، تا با تو بِپِیوستم
۶	بیکار بُوَد سازِش، سازِش نَبُوَد نازِش	گَرجَست غَلَط از من، من مَست بُرون جَستم
۷	مَستی تو و مَستی من، بَربسته به هم دامَن	چون دسته و چون هاوَن، دو هست و یکی هستم