غزل ۱۴۴۹ مولانا

۱	زان میْ که زِ بویِ او، شوریده و سَرمَستم	دَریاب مرا ساقی وَاللّهْ که چُنینَسْتم
۲	ای ساقیِ مَستِ من بِنْگَر به شکستِ من	ای جَسته زِ دستِ من دَریابْ کَزان دستم
۳	بِشْکَست مرا دامَت، بِشْکَستَم من جامَت	مَستی تو و مَستی من، بِشْکَستی و بِشْکَستم
۴	ای جان و دلِ مَستان، بِسْتان سُخَنم، بِسْتان	گویی که نه‌‌‌ای مَحرَم، هستم، به خدا هستم
۵	پُر کُن ز میِ پیشین، بِنْشین بَرِ من، بِنْشین	بِنْشین که چُنین وقتی در خواب‌ همی‌جُستم
۶	جان و سَرِ تو یارا، بر نَقد بِزَن ما را	مَفْریب و مگو فردا بَردارم و بِفْرستم
۷	واللّهْ که بِنَگْذارم، دست از تو چرا دارم	تا لاف زنی گویی کَزْ عَربَده وارَستم
۸	خواهم که زِ بادِ میْ آتش بِفُروزانی	خواهم که زِ آبِ خود، چون خاک کُنی پَستم