غزل ۱۴۴۸ مولانا

۱	در مَجْلِسِ آن رُستَم، درعَربَده بِنْشَستم	صد ساغَر بِشْکَستم، آهسته که سَرمَستم
۲	ای مُنْکِرِ هر زنده خُنْبَک زنی و خَنده	ای هم خَر و خَربَنده، آهسته که سَرمَستم
۳	ای عاقلِ چون لَنْگَر ای روتْ چو آهنگر	در دِلْبَرِ ما بِنْگَر، آهسته که سَرمَستم
۴	تو شَخْصَکِ چوبینی، گَر پیشتَرَک شینی	صد دَجلهٔ خون بینی، آهسته که سَرمَستم
۵	کاهِل مَشو ای ساقی باقی است زِ ما باقی	پُر دِهْ می راواقی، آهسته که سَرمَستم
۶	آن‌ها که مَلولانند زین راه، چه گولانند	بَسْ سَردْ فُضولانند، آهسته که سَرمَستم
۷	شَمسُ الْحَقِ آزاده، تبریز و میِ ساده	تا حَشْرْ من افتاده، آهسته که سَرمَستم