غزل ۱۴۵۷ مولانا
| ۱ | من خُفته‌وَشَم امّا، بَسْ آگَه و بیدارم | هرچند که بیهوشَم، در کارِ تو هُشیارم | |
| ۲ | با شیره‌فَشارانَت، اَنْدَر چُرُشِ عشقم | پایْ از پِیِ آن کوبَم، کَانْگورِ تو اَفْشارم | |
| ۳ | تو پایْ همی‌بینی وَانْگور نمی‌بینی | بِسْتان قَدَحی شیره، دَریاب که عَصّارم | |
| ۴ | اَنْدَر چُرُشِ جان آ، گَر پایْ همی‌کوبی | تا غوطه خورم یک دَم، در شیرهٔ بسیارم | |
| ۵ | زین باده نگردد سَر، زین شیره نشورَد دل | هین، چاشْنی‌‌‌یی بِسْتان، زین باده که من دارم | |
| ۶ | زین باده که داری تو، پیوسته خُماریْ تو | دانَم که چه داری تو، در روت نمی‌آرم | |
| ۷ | دامی که دَراُفتادی، بِنْگَر سویِ دام‌اَفْکَن | تا ناظِرِ حَق باشی، ای مُرغِ گرفتارم | |
| ۸ | دامْ اَر تَکِ چَهْ باشد، فردوس کُند حَقَّش | وَرْ خارِ خَسَک باشد، حَق سازد گُلْزارم | |
| ۹ | آن دَم که به چاه آمد یوسُف، خَبَرش آمد | که کارِ تو می‌سازم، ای خستهٔ بیمارم | |
| ۱۰ | دارویِ تو می‌کوبم، خَرگاهِ تو می‌روبَم | از ضِدْ ضِدَش اَنگیزم، من قادر و قَهّارم | |
| ۱۱ | گویم به حَجَر حَی شو، گویم به عَدَم شَی شو | گویم به چَمَن دَیْ شو، داری عَجَب اِقْرارم | |
| ۱۲ | شَمسُ الْحَقِ تبریزی تو روشنیِ روزی | وَنْدَر پِیِ روزِ تو، من چون شبِ سَیّارم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!