غزل ۱۴۵۹ مولانا

۱	تا عاشقِ آن یارم،‌ بی‌کارم و بر کارم	سَرگشته و پابَرجا، مانندهٔ پَرگارم
۲	مانندهٔ مِرّیخی، با ماه و فَلَک خَشمَم	وَزْ چَرخِ کُلَه‌زَرّین، در نَنگم و در عارم
۳	گَر خویشِ مَنی یارا می‌بین که چه‌ بی‌خویشم	زَاسْرار چه می‌پُرسی، چون شُهره و اِظْهارم؟
۴	جُز خونِ دلِ عاشق، آن شیر نَیاشامَد	من زادهٔ آن شیرم، دلْ جویَم و خون‌خوارم
۵	رَنْجورم و می‌دانی، هم فاتحه می‌خوانی	ای دوست‌ نمی‌بینی، کَزْ فاتحه بیمارم؟
۶	حَلّاجِ اشارت‌گو، از خَلْق به دار آمد	وَزْ تُندیِ اسرارم، حَلّاج زَنَد دارَم
۷	اِقْرار مَکُن خواجه من با تو‌ نمی‌گویم	من مُرده‌ نمی‌شویَم، من خاره‌ نمی‌خارم
۸	ای مُنْکِرِ مَخْدومیِ شَمسُ الْحَقِ تبریزی	زِاقْرارِ چو تو کوری، بیزارم و بیزارم