غزل ۱۴۹۸ مولانا

۱	بیا، کَزْ غیرِ تو بیزار گشتم	وَگَر خُفته بُدَم، بیدار گشتم
۲	بیا ای جان که تا روزِ قیامَت	مُقیمِ خانهٔ خَمّار گشتم
۳	زِ پَرّ و بالِ خود گِل را فَشانْدم	به کوهِ قافِ خود طَیّار گشتم
۴	تُرُش دیدم جهانی را، من از تَرس	در آن دوشابْ چون آچار گشتم
۵	عقیده این چُنین سازید شیرین	که من زین خُمرهْ شِکَّربار گشتم
۶	یکی چندی بُریدم من زِ اَغْیار	کُنون با خویشتنْ اَغْیار گشتم
۷	زِ حالِ دیگران عِبْرَت گرفتم	کُنون من عِبْرَۃُ الْاَبْصار گشتم
۸	بیا، ای طالِبِ اسرارِ عالَم	به من بِنْگَر، که من اسرار گشتم
۹	بدان بسیار پیچید این سَرِ من	که گِردِ جُبّه و دَسْتار گشتم
۱۰	از آن مَحْبوس بودم هَمچو نُقطه	که گِردِ نُقطهْ چون پَرگار گشتم