غزل ۱۵۰۰ مولانا

۱	چُنان مَست است از آن دَمْ جانِ آدم	که نَشْناسَد از آن دَمْ جانِ آدم
۲	زِ شورِ اوست چندین جوشِ دریا	زِ سَرمستیِّ او مَست است عالَم
۳	زِهی سَردِه که گَردن زد اَجَل را	که تا دنیا نَبینَد هیچ ماتَم
۴	شَرابِ حَقْ حَلال اَنْدَر حَلال است	میِ خُنْبِ خدا نَبْوَد مُحَرَّم
۵	از این باده‌یْ جوان گَر خورده بودی	نبودی پُشت پیرِ چَرخ را خَم
۶	زمین اَرْ خورده بودی فارِغَسْتی	از آن که ابرِ تَر بارَد بَرونمَ
۷	دلِ مَحْرَم بیان این بِگُفتی	اگر بودی به عالَم نیم مَحْرَم
۸	زِآب و گِل بُرون بُردی شما را	اگر بودی شما را پایْ مُحْکَم
۹	رَسید این عشق تا پایِ شما را	کُند مُحْکَم زِ هر سُستی مَسَلَّم
۱۰	بگو باقی تو شَمسُ الدّین ِتبریز	که بر تو خَتْم شُد وَ اللُّهُ اَعْلَم