غزل ۱۵۳۵ مولانا

۱	بیا تا قَدْرِ همدیگر بدانیم	که تا ناگَهْ زِ یکدیگر نمانیم
۲	چو مومنْ آینه‌یْ مومن یَقین شُد	چرا با آیِنه ما روگِرانیم؟
۳	کَریمانْ جانْ فِدایِ دوست کردند	سگی بُگْذار ما هم مَردمانیم
۴	فُسونِ قُلْ اَعوُذ و قُل هُوَ اللّه	چرا در عشقِ همدیگر نخوانیم؟
۵	غَرَض‌‌ها تیره دارد دوستی را	غَرَض‌‌ها را چرا از دلْ نَرانیم؟
۶	گَهی خوش دل شَوی از من که میرم	چرا مُرده پَرَست و خَصْمِ جانیم؟
۷	چو بَعدِ مرگْ خواهی آشتی کرد	همه عُمر از غَمَت در اِمْتِحانیم
۸	کُنون پِنْدار مُردم آشتی کُن	که در تسلیمْ ما چون مُردگانیم
۹	چو بر گورم بِخواهی بوسه دادن	رُخَم را بوسه دِهْ کَاکْنون هَمانیم
۱۰	خَمُش کُن مُرده وار ای دل اَزیرا	به هستی مُتَّهَم ما زین زَبانیم