غزل ۱۵۵ مولانا
۱ | از فِراقِ شَمسِ دین افتادهام در تَنْگنا | او مسیحِ روزگار و دَردِ چَشمَم بیدَوا | |
۲ | گَر چه دَردِ عشقِ او خود راحتِ جانِ من است | خونِ جانَم گَر بِریزَد او، بُوَد صد خون بَها | |
۳ | عقلِ آواره شُده، دوش آمد و حَلْقه بِزَد | من بِگُفتَم کیست بر دَر؟ باز کُن دَر، اَنْدَرآ | |
۴ | گفت آخِر چون دَرآیَم خانه، تا سَر آتش است؟ | میبِسوزَد هر دو عالَم را زِ آتشهای لا | |
۵ | گُفتَمَش تو غَم مَخور، پا اَنْدَرون نِهْ مَردوار | تا کُند پاکَت زِ هستی، هست گردی زِاجْتَبا | |
۶ | عاقِبَت بینی مَکُن، تا عاقِبَت بینی شوی | تا چو شیرِ حَقّ باشی، در شُجاعَت لافَتی | |
۷ | تا بِبینی هَستیاَت چون از عَدَم سَر بَرزَنَد | روحِ مُطْلَق کامکار و شَهْ سَوارِ هَل اَتی | |
۸ | جُمله عشق و جُمله لُطف و جُمله قدرت، جُمله دید | گشته در هستی شهید و در عَدَم او مُرتضی | |
۹ | آن عَدَم نامی که هستی موجها دارد ازو | کَزْ نِهیبِ موجِ او، گَردان شُده صد آسیا | |
۱۰ | اَنْدَر آن موجْ اَنْدَرآیی، چون بِپُرسَنْدت ازین | تو بگویی صوفی اَم، صوفی بخوانَد مامَضی | |
۱۱ | از میانِ شمع بینی، بَرفُروزَد شمعِ تو | نورِ شمعَت اَنْدَرآمیزَد به نورِ اولیا | |
۱۲ | مَر تو را جایی بَرَد آن موجِ دریا در فَنا | دَررُباید جانْت را او از سِزا و ناسِزا | |
۱۳ | لیک از آسیبِ جانَت، وَزْ صَفایِ سینهاَت | بی تو داده باغِ هستی را، بَسی نَشو و نَما | |
۱۴ | در جهانِ مَحو باشی، هستِ مُطلَقْ کامْران | در حَریمِ مَحو باشی، پیشوا و مُقْتَدا | |
۱۵ | دیدههایِ کَوْن در رویَت نَیارَد بِنْگَرید | تا که نَجْهَد دیدهاَش از شَعشَعهیْ آن کِبْریا | |
۱۶ | ناگهان گَردی بِخیزَد، زان سویِ مَحو و فَنا | که تو را وَهْمی نبوده، زان طَریقِ ماوَرا | |
۱۷ | شُعلههایِ نور بینی، از میانِ گَردها | مَحو گردد نورِ تو، از پَرتوِ آن شُعلهها | |
۱۸ | زو فروآ تو زِ تَخت و سَجدهیی کُن زان که هست | آن شُعاعِ شَمسِ دینِ شهریارِ اَصْفیا | |
۱۹ | وَرْ کسی مُنکَر شود اَنْدَر جَبینِ او نِگَر | تا بِبینی داغِ فرعونی بر آن جا قَدْ طَغی | |
۲۰ | تا نَیارَد سَجدهیی بر خاکِ تبریزِ صَفا | کَم نگردد از جَبینَش داغِ نفرینِ خدا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!