غزل ۱۵۹۵ مولانا
| ۱ | سَرْ قَدَم کردیم و آخِر سویِ جَیحون تاختیم | عالَمی بَرهَم زدیم و چُستْ و بیرون تاختیم | |
| ۲ | چون بُراقِ عشقِ عَرشی بود زیرِ رانِ ما | گُنبَدی کردیم و سویِ چَرخ گَردون تاختیم | |
| ۳ | عالَمِ چون را مِثالِ ذَرّه‌‌ها بَرهَم زدیم | تا به پیشِ تَختِ آن سُلطانِ بی‌چون تاختیم | |
| ۴ | اولین مَنْزِل یکی دریایِ پُر خونْ رو نِمود | درمیانِ موجِ آن دریایِ پُرخون تاختیم | |
| ۵ | فهم و وَهْم و عقلِ انسانْ جُملگی در رَهْ بِریخت | چون که از شش حَدِّ انسانْ سَختْ اَفْزون تاختیم | |
| ۶ | چون که در سینورِ مَجنونانِ آن لیلی شُدیم | سَرکَش آمد مَرکَب و از حَدِّ مَجنون تاختیم | |
| ۷ | نَفْسِ چون قارون زِ سَعیِ ما درونِ خاک شُد | بَعد از آن مَردانه سویِ گنجِ قارون تاختیم | |
| ۸ | دشت و هامونْ روح گیرد گَر بیابد ذَرّه‌یی | ز آنچه ما از نورِ او در دشت و هامون تاختیم | |
| ۹ | بس صَدَف‌‌‌هایِ چو گوهر زیرِ سنگی کوفتیم | تا به سویِ گنج‌‌‌هایِ دُرِّ مَکْنون تاختیم | |
| ۱۰ | سویِ شمع شَمسِ تبریزی به بیشه‌یْ شیر جان | بوده پَروانه نَپِنْداری که اکنون تاختیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!