غزل ۱۶۰۷ مولانا
| ۱ | زِ فَلَک قوت بگیرم، دَهَن از لُوت بِبَندم | شِکَم اَرْ زار بِگِرید، منِ عَیّار بِخَندم | |
| ۲ | مَثَلِ بُلبُلِ مَستم، قَفَصِ خویش شِکَستم | سویِ بالا بِپَریدم، که من از چَرخِ بُلندم | |
| ۳ | نه چُنان مَست و خَرابم، که خورَد آتش و آبم | هَمگی غَرقِ جُنونَم، هَمگی سِلْسِله‌مَندم | |
| ۴ | کُلَه اَرْرفت بُرو گو: نه کَلَم سِلْسِله‌مویَم | خَر اگر مُرد بُرو گو که بَرین پُشتِ سَمَنْدم | |
| ۵ | همه پُرباد از آنَم که مَنَم نای و تو نایی | چو تویی خویشِ من ای جان، پِیِ این خویش پَسَندم | |
| ۶ | زِپِیِ قَند و نَباتِ تو بَسی طَبْله شِکَستم | زِپِیِ آبِ حَیات تو بَسی جوی بِکَندم | |
| ۷ | چو تویی روحْ جهان را، جِهَتِ چَشمِ بَدان را | اگرم پاک بِسوزی، سِزَد ایرا که سِپَندم | |
| ۸ | اگر از سوزْ چو عودَم، وَگَر از سازْ چو عیدم | نه از آن عید بِخَندم، نه ازین عودْ بِرَندم؟ | |
| ۹ | سَرِ سودایِ تو دارم، سَرِ اندیشه نَخارم | خَبَرم نیست که چونَم، نَظَرم نیست که چَندم | |
| ۱۰ | تُرُشی نیست در آن خَد، تُرُش او کرد به قاصد | که اگر روتُرُشَم من، نه همان شَهْدم و قَندم؟ | |
| ۱۱ | چو دِلَم مَستِ تو باشد، همه جان‌هاست غُلامَم | وَگَر از دستِ تو آید، نکُند زَهرْ گَزَندم | |
| ۱۲ | طَرَفِ سِدْرهٔ جان را، تو فروکَش به کَفَم نِهْ | سویِ آن قَلعهٔ عالی، تو بَرانداز کَمَنْدَم | |
| ۱۳ | نه بَرین دَخْل بِچَفْسَم، نه ازین چَرخْ بِتَرسَم | چو فُزون خرج کُنم من، نه فُزون دَخلْ دَهَنْدم؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!