غزل ۱۶۰۶ مولانا

۱	هَله دوشَت یَله کردم شبِ دوشَت یَله کردم	دَغَل و عِشْوه که دادی به دلِ پاک بِخوردم
۲	بِدِه امشب هم از آنَم نَخورم عشوه من امشب	تو گَر از عَهْد بِگَردی من از آن عَهد نگردم
۳	چو همه نور و ضیایی به دل و دیده دَرآیی	به دَم گرمْ بِپُرسی چو شنیدی دَمِ سَردم
۴	نَفَسی شاخِ نَباتم نَفَسی پیشِ تو ماتَم	چه کُنم چاره چه دارم به کَفَت مُهرهٔ نَردم
۵	چو رَوی مَست و پیاده قَدَمَت را همه فَرشَم	چو رَوی راهْ سَواره زِ پِیِ اسپِ تو گَردم
۶	مَکُن ای جانْ همه‌ساله تو به فردام حَواله	تو مرا گول گرفتی که سَلیمَم سَره‌مَردم
۷	خود اگر گول و سَلیمَم تو رَوا داری و شاید؟	که دلِ سنگ بِسوزد چو شود واقِفِ دَردم
۸	به خدا کِتْ نَگُذارم کَم ازین نیز نباشد	که نَهی چهرهٔ سُرخَت نَفَسی بر رُخِ زَردم
۹	وَگَر از لُطف دَرآیی که بَرین هم بِفَزایی	به یکی بوسه زِ شادی دو جهان را بِنَوَردم
۱۰	فَعِلاتُن فَعِلاتُن فَعِلاتُن فَعِلاتُن	تو گُمان داشتی ای جان که مگر رفتم و مُردم