غزل ۱۶۰۵ مولانا

۱	بِزَن آن پَردهٔ نوشین که من از نوشِ تو مَستم	بِدِه ای حاتِمِ مَستان قَدَحِ زَفْت به دستم
۲	هَله ای سَردِهِ مَستان به غَضَب روی مَگَردان	که من از عَربَده ناگَهْ قَدَحی چند شِکَستم
۳	چه کم آید قَدَحْ آن را که دَهَد بیست سَبوکَش؟	بِشِکَن شیشهٔ هستی که چو تو نیست‌پَرَسْتم
۴	تو مَپُرسَم که کِه‌ای تو بِدِه آن ساغَرِ شش‌سو	چو شُدم مَست بِبینی چه کَسَسْتم چه کَسَسْتم
۵	چو من از باده‌پَرَستی شُده‌ام غَرقهٔ مَستی	دِگَرم خیره چه جویی که من از جویِ تو جَستم
۶	بِدِه ای خواجهٔ بابا مَکُن امروز مُحابا	که رَگِ غُصّه بُریدم، زِ غَم و غُصّه بِرَستم
۷	چو مَنَم سایهٔ حُسْنَت بِکُنم آنچه بِکَردی	چو بخوردی تو بِخوردم، چو نِشَستی تو نِشَستم
۸	مَنَم آن مَستِ دُهُل‌زَن که شُدم مَست به میدان	دُهُلِ خویش چو پَرچَم به سَرِ نیزه بِبَستم
۹	خَمُش اَرْ فانیِ راهی که فَنا خامُشی آرَد	چو رَهیدیم زِ هستی، تو مَکَش باز به هستم