غزل ۱۶۱۹ مولانا
| ۱ | تو گواه باش خواجه که زِتوبه توبه کردم | بِشِکَست جامِ توبه چو شرابِ عشق خوردم | |
| ۲ | به جَمالِ بی‌نَظیرت به شَرابِ شیرگیرت | که به گَردِ عَهد و توبه نَرَوَم دِگَر نگردم | |
| ۳ | به لبِ شِکَرفَشانَت به ضَمیرِ غَیب‌دانَت | که نه سُخرهٔ جهانم نه زبونِ سُرخ و زَردم | |
| ۴ | به رُخِ چو آفتابَت به حَلاوتِ خِطابَت | که هزارساله رَهْ من زِوَرایِ گرم و سَردم | |
| ۵ | به هوایِ هَمچو رَخشَت به لِوایِ روحْ‌بَخشت | که به جُز تو کَس نداند که کی‌اَم چگونه مَردم | |
| ۶ | به سعادتِ صَباحَت به قیامَتِ صَبوحَت | که سِجِلِّ آسْمان را به فَرِ تو دَرنَوردم | |
| ۷ | هَله ای شَهِ مُخَلَّد تو بگو به ساقیِ خود | چو کسی تُرُش دَرآیَد دَهَدَش زِ دُردِ دَردم | |
| ۸ | هَله تا دُوی نباشد کُهَن و نُوی نباشد | که دَرین مَقامِ عشرت من از آنِ جَمعِ فَردم | |
| ۹ | بِدِهَش از آن رَحیقی که شود خوشی عشیقی | که زِ مَستی و خَرابی بِرَهَد زِعکس و طَردَم | |
| ۱۰ | نه دَرو حَسَد بِمانَد نه غَمِ جَسَد بِمانَد | خوش و پاک باز آید به سویِ بِساطِ نَردم | |
| ۱۱ | به صَفا مِثالِ زُهره به رِضا بِسانِ مُهره | نه نَصیبه‌جو نه بَهره که بِبُردم و نَبُردم | |
| ۱۲ | بِپَریده از زمانه زِهوایِ دام و دانه | که دَرین قِمارخانه چو گواه بی‌نَبَردم | |
| ۱۳ | پس ازین خَموش باشم همه گوش و هوش باشم | که نه بُلبُلم نه طوطی همه قَند و شاخِ وَرْدم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!