غزل ۱۶۲۵ مولانا

۱	دوهزار عَهد کردم که سَرِ جُنون نَخارَم	زِتو دَرشِکَست عَهدَم زِتو باد شُد قَرارَم
۲	زِ رَهِ زیاده‌جویی به طَریقِ خیره‌رویی	بِرَوَم که کَدخُدایم غَلِه بِدْرَوَم بِکارَم
۳	همه حَلْ و عَقدِ عالَم چو به دستِ غَیب آمد	منِ بوالْفُضولِ مُعْجَب تو بگو که بر چه کارم؟
۴	چو قَضا به سُخره خواهد که زِ سَبْلَتی بخندد	سگِ لَنْگ را بگوید که بِرَس بِدان شکارم
۵	چو بَروش رَحْم آید خَبَرش کُند که بِنْشین	بِهِل اختیارِ خود را تو به پیشِ اختیارم
۶	اگَرَت شکار باید زِ مَنَت شکار خوش‌تَر	همه صیدهایِ جان را به نِثار بر تو بارَم
۷	نه زِدامِ من مَلالی نه زِجامِ من وَبالی	نه نَظیرِ من جَمالی چه غریب و نُدره یارم؟
۸	خَمُش اَرْدِگَر بگویم زِ مَقالَتِ خوشِ او	بِپَرَد کبوترِ دل سویِ اوَّلین مَطارم
۹	تبریز و شَمسِ دین شُد سَبَبِ فروغِ اَخْتَر	رُخِ شَمس ازو مُنَوَّر به فَرازِ سَبزْ طارَم