غزل ۱۶۲۶ مولانا

۱	فَلَکا بگو که تا کِی گِلِه‌هایِ یار گویم؟	نَبُوَد شبی که آیم زِ میانِ کار گویم
۲	زِ میانِ او مُقامَم کَمَر است و کوه و صَحرا	بِجَهَم ازین میان و سُخَنِ و کِنار گویم
۳	زِ فِراقِ گُلْسِتانَش چو در اِمْتِحانِ خارَم	بِرَهَم زِ خار چون گُل سُخَن از عِذار گویم
۴	همه بانگِ زاغ آید به خرابه‌هایِ بهمن	بِرَهَم ازین چو بُلبُلْ صِفَتِ بهار گویم
۵	گِرِهی زِنَقْدِ غُنچه بِنَهَم به پیشِ سوسن	صِفَتی زِ رَنگِ لاله به بنفشَه‌زار گویم
۶	بِکَشد زِ کِبْر دامَنْ دلِ من چو دِلْبَر آید	بَدَرَد نَظَر گریبانْ چو زِاِنْتِظار گویم
۷	بِنَهَد کُلاه از سَر خُمِ خاصِ خُسروانی	بِجَهَد زِ مِهرْ ساقی چو من از خُمار گویم