غزل ۱۶۳۰ مولانا
| ۱ | گَر مرا خار زَنَد آن گُلِ خندانْ بِکَشَم | وَرْ لَبَش جَور کُند از بُنِ دَندان بِکَشَم | |
| ۲ | وَرْ بسوزد دلِ مسکینِ مرا هَمچو سِپَند | پایکوبان شَوَم و سوزِ سِپَندان بِکَشَم | |
| ۳ | گَر سَرِ زُلفِ چو چوگانْش مرا دور کُند | همچُنین سَجده کُنان تا بُنِ میدان بِکَشَم | |
| ۴ | لَعْل در کوه بُوَد گوهر در قُلْزُمِ تَلْخ | از پِیِ لَعْل و گُهَر این بِخوَرمْ آن بِکَشَم | |
| ۵ | این نبودست و نباشد که من از طَنْز و گِزاف | گُهَر از رَه بِبَرَم لَعْلِ بَدَخشان بِکَشَم | |
| ۶ | رُخَم از خونِ جِگَر صُدْرهٔ اَطْلَس پوشید | چه شود گَر زِ خَطا خِلْعَتِ سُلطان بِکَشَم؟ | |
| ۷ | من چو در سایهٔ آن زُلفِ پَریشان جَمعَم | لازمم نیست که من راهِ پَریشان بِکَشَم | |
| ۸ | هَمرهانَم همه رفتند سویِ رَه‌زنِ دل | بِگُشایید رَهَم تا سویِ ایشان بِکَشَم | |
| ۹ | گَر کسی قِصّه کُند بارکَشی مَجنونی | از درونْ نَعْره زَنَد دلْ که دو چندان بِکَشَم | |
| ۱۰ | وَرْ به زندان بَرَدَم یوسُفِ من بی‌گُنَهی | هَمچو یوسُف بِرَوَم وحشتِ زندان بِکَشَم | |
| ۱۱ | گَر دِلَم سَر کَشَد از دَردِ تو جانْ سیر شود | جان و دل تا بِرَوَد بی‌دل و بی‌جان بِکَشَم | |
| ۱۲ | شور و شَر در دو جهان اُفْتَد از عَنْبَر و مُشک | چون که من دامَنِ مُشکینِ تو پنهان بِکَشَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!