غزل ۱۶۵۱ مولانا

۱	ما سَر و پَنجه و قَوَّت نه ازین جان داریم	ما کَر و فَرِّ سعادت نه زِ کیوان داریم
۲	آتشِ دولَتِ ما نیست زِ خورشید و اَثیر	سُبُحاتِ رُخِ تابنده زِ سُبْحان داریم
۳	رَگ و پِیْ نیّ و در آن دَجلهٔ خون می‌جوشیم	دست و پا نیّ و در آن مَعرکه جولان داریم
۴	هفت دریا بَرِ ما غَرقهٔ یک قَطره بُوَد	که به کَف شَعْشَعهٔ جوهرِ انسان داریم
۵	چه کم اَرْ سَر نَبُوَد، چون که سَراسَر جانیم؟	چه غَم اَرْ زَر نَبُوَد، چون مَدَد از کان داریم؟
۶	بوهُرَیرَه صِفَتیم و به گَهِ داد و سِتَد	دل بِدان سابقه و دست در اَنْبان داریم
۷	اَهْرِمن دیو و پَری جُمله به جانْ عاشقِ ماست	چون که در عشقِ خدا مُلْکِ سُلَیمان داریم
۸	در چَهْ و حَبْسِ جهان گرچه رَهینِ دَلْویم	چند یعقوبِ دل آشفته به کَنْعان داریم
۹	شَمسِ تبریز شَهَنشاهِ همه مَردان است	ما از آن قُطبِ جهانْ حُجَّت و بُرهان داریم