غزل ۱۶۶۴ مولانا
| ۱ | می‌شِناسَد پَردهٔ جانْ آن صَنَم | چون نداند پَرده را صاحِبْ حَرَم؟ | |
| ۲ | چون زِ پَرده قَصدِ عقلِ ما کُند | تو فُسون بر ما مَخوان و بَرمَدَم | |
| ۳ | کَس ندارد طاقَتِ ما آن نَفَس | عاقل از ما می‌رَمَد، دیوانه هم | |
| ۴ | آنچُنان کردیم ما مَجنُونْ که دوش | ماه می‌انداخت از غیرتْ عَلَم | |
| ۵ | پَرده‌هایی می‌نَوازد پَرده دَر | تارهایی می‌زَنَد بی‌زیر و بَم | |
| ۶ | عقل و جان آن جا کُند رَقْصُ الْجَمَل | کو بِدَرَّد پَردهٔ شادیّ و غَم | |
| ۷ | این نَفَس آن پَرده را از سَر گرفت | ما به سَر رَقْصان چو بر کاغذ قَلَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!