غزل ۱۶۶۶ مولانا
| ۱ | گفته‌‌یی من یارِ دیگر می‌کُنم | بر تو دلْ چون سنگِ مَرمَر می‌کُنم | |
| ۲ | پس تو خود این گو که از تیغِ جَفا | عاشقی را قَصْد و بی‌سَر می‌کُنم | |
| ۳ | گوهری را زیرِ مَرمَر می‌کَشَم | مَرمَری را لَعْل و گوهر می‌کُنم | |
| ۴ | صد هزاران مؤمنِ توحید را | بَستهٔ آن زُلفِ کافَر می‌کُنم | |
| ۵ | عاشقان را در کَشاکَش هَمچو ماه | گاهْ فَربه گاه لاغَر می‌کُنم | |
| ۶ | کَلّه‌هایِ عشق را از خُنْبِ جان | کَیلِ باده هَمچو ساغَر می‌کُنم | |
| ۷ | باغِ دلْ سَرسَبز و تَر باشد، وَلیک | از فِراقَش خُشک و بی‌بَر می‌کُنم | |
| ۸ | گُلْبُنان را جُمله گَردن می‌زَنَم | قَصدِ شاخِ تازه و تَر می‌کُنم | |
| ۹ | چون که بی‌من باغْ حال خود بِدید | جور هِشْتَم، داد و داور می‌کُنم | |
| ۱۰ | از بهارِ وصلْ بر بیمارِ دِیْ | مَغْفِرَت را روح پَروَر می‌کُنم | |
| ۱۱ | بارِ دیگر از بَرِ سیمینِ خود | دستِ بی‌سیمان پُر از زَر می‌کُنم | |
| ۱۲ | بندگانِ خویش را بر هر دو کَوْن | خُسرو و خاقان و سَنْجَر می‌کُنم | |
| ۱۳ | شَمسِ تبریزی همی‌گوید به روح | من زِ عینِ روحْ سَروَر می‌کُنم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!