غزل ۱۶۶۷ مولانا
| ۱ | من زِ وَصلَت چون به هِجْران می‌رَوَم | در بیابانِ مُغیلان می‌رَوَم | |
| ۲ | من به خود کِی رَفتَمی او می‌کَشَد | تا نَپِنْداری که خواهان می‌رَوَم | |
| ۳ | چَشمِ نَرگس خیره در من مانده است | کَزْ میانِ باغ و بُستان می‌رَوَم | |
| ۴ | عقل هم انگشتِ خود را می‌گَزَد | زان که جان این جاست و بی‌جان می‌رَوَم | |
| ۵ | دستِ ناپیدا گَریبان می‌کَشَد | من پِیِ دست و گَریبان می‌رَوَم | |
| ۶ | این چُنین پیدا و پنهانْ دست کیست؟ | تا که من پیدا و پنهان می‌رَوَم | |
| ۷ | این همان دست است کَاوَّل او مرا | جمع کرد و من پَریشان می‌رَوَم | |
| ۸ | در تماشایِ چُنین دستِ عَجَب | من شُدم از دست و حیران می‌رَوَم | |
| ۹ | من چو از دریایِ عُمّان قَطره‌ام | قَطره قَطره سویِ عُمّان می‌رَوَم | |
| ۱۰ | من چو از کانِ مَعانی یک جُوَم | هم چُنین جو جو بِدان کان می‌رَوَم | |
| ۱۱ | من چو از خورشیدِ کیوان ذَرّه ام | ذَرّه ذَرّه سویِ کیوان می‌رَوَم | |
| ۱۲ | این سُخَن پایان ندارد، لیکْ مَن | آمدم زان سَر، به پایان می‌رَوَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!