غزل ۱۶۶۸ مولانا

۱	من به سویِ باغ و گُلْشَن می‌رَوَم	تو‌ نمی‌آیی مَیا من می‌رَوَم
۲	روزْ تاریک است‌ بی‌رویَش مرا	من برایِ شمعِ روشن می‌رَوَم
۳	جان مرا هِشْته‌ست و پیشین می‌رَوَد	جان‌ همی‌گوید که‌ بی‌تَن می‌رَوَم
۴	بویِ سیب آمد مرا از باغِ جان	مَست گشتم سیب خوردن می‌رَوَم
۵	عیشِ باقی شُد مرا آن جا که من	از برایِ عیش کردن می‌رَوَم
۶	من به هر بادی نگردم، زان که من	در رَهَش چون کوهِ آهن می‌رَوَم
۷	من گَریبان را دَریدَم از فِراق	در پِیِ او هَمچو دامَن می‌رَوَم
۸	آتشَم گرچه به صورت روغَنَم	وَنْدَر آتش هَمچو روغن می‌رَوَم
۹	هَمچو کوهی می‌نِمایَم، لیکْ من	ذَرّه ذَرّه سویِ روزَن می‌رَوَم