غزل ۱۶۶۹ مولانا

۱	آتشی نو در وجود اَنْدَر زَدیم	در میانِ مَحْوِ نو اَنْدَر شُدیم
۲	نیک و بَد اَنْدَر جهانِ هستی است	ما نه نیکیم ای برادر نی بَدیم
۳	هر چه چَرخِ دُزد از ما بُرده بود	شب عَسَس رفتیم و از وِیْ بِسْتَدیم
۴	ما یکی بودیم با صد ما و من	یک جُوی زان یک نَمانْد و ما صدیم
۵	از خودی نارفته نَتْوان آمدن	از خودی رفتیم، وان گَهْ آمدیم
۶	قَدِّ ما شُد پَست اَنْدَر قَدِّ عشق	قَدِّ ما چون پَست شُد، عالی قَدیم
۷	پیشهٔ مَردی زِ حَق آموختیم	پَهْلَوانِ عشق و یارِ احمدیم
۸	بیست و نُه حَرف است بر لوحِ وجود	حَرف‌ها شُستیم و اَنْدَر اَبْجَدیم
۹	سَعْدِ شَمسُ الدّینِ تبریزی بِتافت	وَزْ قِرانِ سَعْدِ او ما اَسْعَدیم