غزل ۱۶۷۵ مولانا

۱	دوشْ عشقِ شَمسِ دین می‌باختیم	سویِ رِفْعَتْ روح می‌اَفْراختیم
۲	در فِراقِ رویِ آن معشوقِ جان	ماحَضَر با عشقِ او می‌ساختیم
۳	در نِثارِ عشقِ جانْ اَفْزایِ او	قالَب از جانْ هر زمان پَرداختیم
۴	عشقِ او صد جانِ دیگر می‌بِداد	ما دَرین داد و سِتَد پَرداختیم
۵	هَمچو چَنگ از حالِ خود خالی شدیم	پَردهٔ عُشّاق را بِنْواختیم
۶	اَنْدَر آن پَرده بُدِه یک پَردگی	کَزْ شُعاعَش پَرده‌ها بِشْناختیم
۷	هر زمان خود را به سویِ پَرده‌یی	حیله حیله پیش تر انداختیم
۸	بُرجْ بُرج و پَرده پَرده بعد از آن	هَمچو ماهِ چارده می‌تاختیم
۹	رو نِمود از سویِ تبریز آفتاب	تا دل از رَختِ طَبیعت آختیم