غزل ۱۶۹۷ مولانا

۱	آری ستیزه می‌کُن، تا من هَمی‌سِتیزَم	چندین زَبون نِیَم که، زِاسْتیزِ تو گُریزم
۲	از حیله خواب رفتی، هر سویْ می‌بِیُفتی	وَاللَّهْ که گَر بِخُسپی، این باده بر تو ریزم
۳	ای دولَتِ مُصوَّر، پیشِ من آر ساغَر	زودم به رَهْ مَکُن جان، من سخت دیرخیزم
۴	هرلحظه روت گوید: من شمعِ شب‌فُروزَم	هرلحظه موت گوید: من نافِ مُشک‌بیزم
۵	نَپْذیرم ای سَمَن‌بَر، کمتر زِ هجده ساغَر	نَرمی کُن و حَلیمی، ای یارِ تُند و تیزم
۶	ای لُطفِ‌ بی‌کِناره، خوش گیر در کِنارم	چون در بَرِ تو میرم، نَغْز است رَسْتْخیزم
۷	ساغَر بیار و کم کُن، این لاغ و این نَدیمی	من مَستِ آن عروسَم، نی سُخرهٔ جِهیزم
۸	خواهم شَرابِ ناری، تو دیگْ پیشَم آری؟	کِی گِردِ دیگ گَردم؟ آخِر نه کَفْچَلیزم
۹	دَردِهْ شَرابِ رُهبان، ای هَمدَمِ مَسیحان	نی چون خَران عنگم، نی عاشقِ کُمیزم
۱۰	خامُش زِ عشقْ بِشْنو، گوید تو گَر مَرایی	من یارِ رُستَمانَم، نی یارِ مردِ حیزم