غزل ۱۶۹۹ مولانا
| ۱ | دل را زِ من بِپوشی یعنی که من ندانم | خَط را کُنی مُسَلْسَل یعنی که من نخوانم | |
| ۲ | بر تَختهٔ خیالَت آن را نه من نِبِشتم؟ | چون سِرِّ دل ندانم کَنْدر میانِ جانم؟ | |
| ۳ | از آفتابْ بیشَم ذَرّاتِ روح پیشَم | رَقصان و ذِکْرگویان سویِ گُهَرفَشانم | |
| ۴ | گَر نورْ خود نبودی ذَرّات کِی نِمودی؟ | ای ذَرّه چون گُریزی از جَذبهٔ عِیانم؟ | |
| ۵ | پَروانه وارْ عالَمْ پَرّان به گِردِ شمعَم | فَرّیش می‌فرستم پَرّیش می‌سِتانم | |
| ۶ | در خَلْوَت است عشقی زین شَرحِ شَرْحه شَرْحه | گَر شَرحِ عشقْ خواهی پیش وِیْ‌‌‌‌ات نِشانم | |
| ۷ | وَرْ زان که در گُمانی نَقْشِ گُمان زِ من دان | زان نَقْشْ مُنْکِران را در قَعرْ می‌کَشانم | |
| ۸ | وَرْ زان که در یَقینی دامِ یَقینْ زِ من بین | زان دامْ مُقْبِلان را از کُفر می‌رَهانم | |
| ۹ | وَرْ دَرد و رنج داری در من نَظَر کُن از وِیْ | کان تیرِ رنجْ نَجْهَد اِلّا که از کَمانم | |
| ۱۰ | وَرْ رنج گشت راحَت در من نِگَر همان دَم | می بین که آن نشانه‌ست از لُطفِ بی‌نِشانم | |
| ۱۱ | هر جا که این جَمال است داد و سِتَد حَلال است | وان جا که ذوالْجَلال است من دَم زدن نَتانم |
بسيار سپاس از اعراب گذارى، خوانش غزل برايم ميسر شد و درك درست حاصل شد ان شاء الله