غزل ۱۷۰۰ مولانا
| ۱ | عالَمْ گرفت نورم، بِنْگَر به چَشم‌هایم | نامَم بَها نهادند، گر چه که بی‌بَهایم | |
| ۲ | زان لُقمه کَس نخورده‌ست، یک ذَرّه زان نَبُرده‌ست | بِنْگَر به عِزَّتِ من، کان را هَمی‌بِخایم | |
| ۳ | گَر چَرخ و عَرش و کُرسی، از خَلْق سَخت دور است | بیدار و خُفته هر دَم، مَستانه می‌بَرایم | |
| ۴ | آن جا جهانِ نور است، هم حور و هم قُصور است | شادیّ و بَزم و سور است، با خود از آن نَیایم | |
| ۵ | جِبْریلْ پَرده‌دار است، مَردانْ دَرونِ پَرده | در حَلْقه‌شان نِگینَم، در حَلْقه چون دَرآیم | |
| ۶ | عیسی حَریفِ موسی، یونُسْ حَریفِ یوسُف | اَحْمَد نِشَسته تنها، یعنی که من جُدایم | |
| ۷ | عشق است بَحْرِ مَعنی، هر یک چو ماهی در بَحْر | اَحْمَد گُهَر به دریا، اینک هَمی‌نِمایم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!