غزل ۱۷۳۱ مولانا

۱	اگر زمین و فَلَک را پُر از سَلام کنیم	وَگَر سَگانِ تو را فَرشْ سیمِ خام کنیم
۲	وَگَر هُمایِ تو را هر سَحَر که می‌آید	زِ جان و دیده و دلْ حَلْقه‌هایِ دام کنیم
۳	وَگَر هزار دلِ پاک را، به هر سَرِ راه	به دستْ نامهٔ پُرخون، به تو پیام کنیم
۴	وَگَر چو نُقره و زَر، پاک و خالص از پِیِ تو	میانِ آتشِ تو، مَنْزِل و مُقام کنیم
۵	به ذاتِ پاکِ مُنَزَّه که بعدِ این همه کار	به هر طَرَف نِگَرانیم، تا کدام کنیم
۶	قَرارِ عاقِبَتِ کار هم بَرین اُفتاد	که خویش را همه حیران و خیره نام کنیم
۷	وَ آنگَهی که رَسَد باده‌هایِ حیرانان	زِ شیشه خانهٔ دلْ صد هزار جام کنیم
۸	چو سیم بَر به صَفا تَنگِمان به بَر گیرد	فَلَک که کُرّهٔ تُند است، ماشْ رام کنیم
۹	چو مَغزِ روح از آن باده‌ها به جوش آید	چهار حَدِّ جهان را به تَکْ دو گام کنیم
۱۰	زِ شَمسِ تبریز انگشُتری چو بِسْتانیم	هزار خُسرو تَمْغاج را غُلام کنیم