غزل ۱۷۳۲ مولانا
| ۱ | به حَقِّ آن کِه بِخواندی مرا زِ گوشَهٔ بام | اشارتی که بِکَردی به سَر به جایِ سَلام | |
| ۲ | به حَقِّ آن کِه گُشادی کَمَر که می‌نرَوَم | که شُد قَمَر کَمَرت را چو من کَمینه غُلام | |
| ۳ | به حَقِّ آن کِه نداند دلِ خیال اَنْدیش | مِثال‌هایِ خیالِ مرا به وَقتِ پیام | |
| ۴ | به حَقِّ آن کِه به فَرّاش گفته‌یی که بِروب | ز چند گَنده بَغَل خانه را برایِ کِرام | |
| ۵ | به حَقِّ آن کِه گُزیدی دو لب که جام بگیر | بِنوش جام و رَها کُن حَدیثِ پُخته و خام | |
| ۶ | به حَقِّ آن کِه تو را دیدم و قَلَم افتاد | زِ دستِ عشقْ نِویسَم، به پیشِ تو ناکام | |
| ۷ | به حَقِّ آن کِه گُمان‌هایِ بَد فِرِستی تو | به هُدهُدی که بِخواهی که جانْ بِبِر زین دام | |
| ۸ | به حَقِّ حَلْقهٔ رِنْدان که باده می‌نوشَند | به پیشِ خَلْق هویدا، میانِ روزِ صیام | |
| ۹ | هزار شیشه شِکَستَند و روزه‌شان نَشِکَست | از آن که شیشه‌گرِ عشقْ ساخته‌ست آن جام | |
| ۱۰ | به ماهِ روزه، جُهودانه میْ مَخور تو به شب | بیا به بَزِم مُحَمَّد، مُدامْ نوش مُدام | |
| ۱۱ | میانِ گفت بُدَم من که سُست خندیدی | که ای سَلیم دل آخِر کَشیده‌دار لِگام | |
| ۱۲ | بِگُفتَمَش چو دَهانِ مرا نمی‌دوزی | بِدوز گوشِ کسی را که نیست یارِ تمام | |
| ۱۳ | به حَقِّ آن کِه حَلال است خونِ من بَر تو | که بر عَدو سُخَنَم را حَرامْ دار حَرام | |
| ۱۴ | خیالِ من زِ مُلاقاتِ شَمسِ تبریزی | هزار صورت بیند عَجَب پِیِ اِعْلام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!