غزل ۱۷۳۵ مولانا

۱	به گوشِ من بِرَسانید هَجْرِ تَلْخْ پَیام	که خوابِ شیرین بَر عاشقان شُده‌ست حَرام
۲	بِکَرد بر خور و بر خوابْ چارتَکبیری	هر آن کسی که بر او کرد عشقْ نیم سَلام
۳	به من نِگَر که بِدیدم هزار آزادی	چو عشق را دل و جانَم کَنیزَک است و غُلام
۴	عَظیمْ نورِ قَدیم است عشقْ پیشِ خواص	اگر چه صورت و شَهوت بُوَد به پیشِ عَوام
۵	دِلَم چو زَخْم نیابَد، رَوَد که توبه کُند	مَخَند بر من و بر خود، کُدام توبه، کدام
۶	زِهی گناه که کُفر است توبه کردن ازو	نه پَسْ طَریقِ گُریز و نه پیشْ جایِ مُقام
۷	به چارْ مَذهَبْ خونَش حَلال و ریختنی	از آن کِه عشق نَریزد به غیرِ خونِ کِرام
۸	بِکُش مرا که چو کُشتی به عشقْ زنده شُدم	خَموش کردم و مُردم، تمام گشت کَلام